عشق

واقعا خوشا به حالت.

درکنار و دوشادوشش هستی.

میبینی اش، میشنوی اش، میبویی اش.

من از همه اینها دور مانده ام. چون رهگذری بودم در کافه ای که دو سه خط شعر ملتهب و اشکهای ماسیده را جا گذاشت

تو آمدی با رایحه بدیع قلم و  کاغذ و چشمهای اغواگرت.

شعر من در آتش زمان سوخت و خاکستر شد و تو ماندی با

دستهایش.